Na świecie z każdym rokiem rośnie znaczenie innowacji. Które z ich są najważniejsze na są rynku opakowań, w tym tych z tworzyw sztucznych?
Podstawowym celem innowacji w opakowaniach jest zaproponowanie produktów, które – zachowując ogromne zalety użytkowe tworzyw sztucznych – wpisywałyby się w filozofię gospodarki w obiegu zamkniętym. W praktyce oznacza to prace nad materiałami, których mniejsza ilość pozwoliłaby zrealizować dwa najważniejsze stojące przed opakowaniami zadania: ochrona pakowanych wyrobów oraz ich marketingowa funkcja – nośnika informacji w postaci graficznej, pozwalając zarazem na poddanie opakowania recyklingowi. Jeśli chodzi o opakowania przemysłowe, tworzy się materiały, których zaawansowane technologicznie struktury (na poziomie cząsteczkowym) pozwalają osiągnąć znacznie wyższe niż w przeszłości parametry fizyczne i dzięki temu zredukować zarówno wagę samych opakowań, jak i odpadów, które trzeba poddać recyklingowi. Znakomitym tego przykładem są wielowarstwowe polietylenowe folie stretch, takie jak nanoErgis, które dzięki wytworzeniu w nich niezmiernie cienkich warstw pozwalają na realizację ich funkcji przy ograniczeniu wagi o 30–40 proc. Jednokomponentowy charakter większości opakowań przemysłowych technologicznie pozwala na ich łatwy recykling, ale brak rozwiązań systemowych stanowi ograniczenie w ich wtórnym wykorzystaniu.
A jak to wygląda w wymagającym segmencie opakowań dla żywności?
Tu sprawy są nieco bardziej skomplikowane. W tym przypadku nowa tendencja do stosowania łatwych do recyklingu materiałów jednoskładnikowych sprawia, że bardzo trudno jest nadać tym opakowaniom własności barierowe, czyli ograniczyć ich przenikalności przez tlen i parę wodną do poziomu zbliżonego do uzyskiwanego dotychczas w przypadku folii wielomateriałowych. Jest tutaj pole do badań podstawowych, które dotyczą albo zastosowania technik znanych z produkcji materiałów elektronicznych, albo stosowania bardzo ograniczonej ilości dodatków chemicznych, które wchodzą w reakcję z tlenem lub innymi substancjami. W wielu przypadkach właściwości barierowe tak zbudowanych materiałów są niższe niż materiałów wielokomponentowych stosowanych od kilkunastu lat. Stawką jest jednak możliwość ich recyklingu – ponieważ i tak ich własności barierowe są znacznie lepsze niż materiałów alternatywnych, takich jak powlekany papier lub innych, wyglądających dla szerokiej publiczności na ekologiczne.
Recykling materiałów wielokomponentowych to duży problem. Jak można się z nim uporać?
